حجت الاسلام و المسلمین مهدی جلیلی در “کلرجی” نوشت:
پس چرا خدا ما را به گناهانمان عذاب مى كند؟
قرآن كريم انسانى را كه به پاك كردن خود از گناهان و شستشوى باطن از آلودگيها اقدام كند محبوب خدا برشمرده است:
[إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ] « بقره (۲): ۲۲۲٫».
يقيناً خدا كسانى را كه بسيار توبه مىكنند، و كسانى را كه خود را [با پذيرش انواع پاكىها از همه آلودگىها] پاكيزه مىكنند. دوست دارد.
[فِيهِ رِجالٌ يُحِبُّونَ أَنْ يَتَطَهَّرُوا وَ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُطَّهِّرِينَ] «توبه (۹): ۱۰۸٫».
در آن مردانى هستند كه خواهان پاكيزگى [و طهارت جسم و جان] هستند و خدا پاكيزگان را دوست دارد.
و آنان كه به دروغ ادّعاى محبّت خدا مىكنند و خيال مىكنند خدا هم آنان را دوست دارد، معذّب بودن آنان را ردّ بر آن ادّعا دانسته و مىفرمايد:
[قُلْ فَلِمَ يُعَذِّبُكُمْ بِذُنُوبِكُمْ] «مائده (۵): ۱۸٫».
پس چرا خدا ما را به گناهانمان عذاب مى كند؟
اگر شما محبوب خداييد چرا به خاطر گناهانتان به جهنّم عذاب وجدان دچار مى شويد اين گرفتارى شما به عذاب دليل بر اين است كه خدا شما را دوست ندارد، علامت محبّت حق به عبد، توبه عبد است و از شرايط محبّت حق به عبد غفران اوست چنانچه فرموده:
[قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ] «آل عمران (۳): ۳۱٫».
بگو: اگر خدا را دوست داريد، پس مرا پيروى كنيد تا خدا هم شما را دوست بدارد، و گناهانتان را بيامرزد.
توبه يكى از مهمترين فرمانهاى حق است كه عاشق خدا براى اجراى آن قيام كرده و به وسيله آن تمام نواقص خود را رفع و آلودگىهاى خويش را پاك مىكند. و از اين طريق است كه محبوب حق مى شود.
قالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله: أَنَّ اللّهَ يُعْطى الْمالَ الْبِرُّ وَالْفاجِرُ وَلا يُعْطى الإيمانَ إلّامَنْ احَبَ «المحاسن: ۱/ ۲۱۷، باب ۹- الدين، حديث ۱۱۲؛ بحار الأنوار: ۶۵/ ۲۰۴، باب ۲۲، حديث ۹٫».
خداوند دنيا را به هركه دوست دارد و دوست ندارد عطا مىكند. ولى ايمان وعشق را فقط به كسى كه علاقه دارد عنايت مىكند.
البته سعى و ظرفيّت و شايستگى عبد شرط است و در صورت كوشش و يافتن ظرفيت و شايستگى، عنايت الهى متوجّه انسان مى گردد و خداوند عبد را به نور ايمان منوّر مى كند. اين نور دليل محبّت خدا به عبد است.
قالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله: إِذا أَحَبَّ اللّهُ تَعالى عَبْداً ابْتَلاهُ فَإِنْ أَحَبَّهُ الْحُبَّ الْبالِغِ اقْتَناهُ، فَقالُوا: وَما مَعْنا اقْتَناهُ، قالَ: لا يَتْرُكْ لَهُ مالًا وَلا وَلَداً « ارشاد القلوب: ۱/ ۲۶، الباب الرابع فى ترك الدنيا.».
هنگامى كه خدا به بندهاش محبّت ورزد او را مبتلا مىكند و هنگامى كه عشق حق به عبد به درجه نهايى برسد او را به دست خواهد گرفت، عرضه داشتند: يعنى چه؟ فرمود: برايش اهل و مالى باقى نخواهد گذاشت. (كنايه از اين كه وضع عبد به جايى مىرسد كه ذكر و فكرى و عمل و اخلاقى و حركت و سكونى جز او نخواهد داشت و هرچه در اختيار اوست فداى محبوب مىكند).
منبع کلرجی
اشتراک گذاری
دیدگاهتان را بنویسید